Ο άνθρωπος που το όνομά του έγινε θρύλος της αυτοκίνησης.
Αυτοδημιούργητος, αυταρχικός, με δικό του τρόπο σκέψης, μαχητής, οικογενειάρχης και εραστής, πέθανε στις 14 Αυγούστου του 1988.
Ο Enzo Ferrari γεννήθηκε στην Μόντενα στις 18 Φεβρουαρίου 1898. Ο πατέρας του Αλφρέντο ήταν ιδιοκτήτης μηχανουργείου και του εμφύσησε την αγάπη για τους αγώνες αυτοκινήτου. Μεσούντος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1916, ο πατέρας του και ο αδελφός του πέθαναν από επιδημία γρίπης με διαφορά λίγων μηνών ο ένας από τον άλλο.
Χωρίς πόρους, αφού η πατρική επιχείρηση είχε κλείσει, αναζήτησε μάταια δουλειά στη FIAT. Τον δέχθηκε μια μικρή εταιρεία, η CMN, και ο Φεράρι άρχισε να τρέχει σε αγώνες με τα αυτοκίνητά της από τις 5 Οκτωβρίου 1919, χωρίς μεγάλη επιτυχία.
Το 1920 άφησε τη CMN για την Alfa Romeo. Άρχισε να διακρίνεται στους αγώνες. Τέσσερα χρόνια μετά ήταν ένας πολλά υποσχόμενος οδηγός αγώνων, αλλά χωρίς καμία εξήγηση σταμάτησε να τρέχει και αφοσιώθηκε στο τεχνικό τμήμα της εταιρείας. Εγκατέλειψε οριστικά τη δράση με τη γέννηση του γιου του Ντίνο το 1932.
To 1929 ιδρύει τη Scuderia Ferrari (Στάβλος Φεράρι), που αποτέλεσε τον αγωνιστικό βραχίονα της Alfa Romeo.
Το 1937, η Αlfa Romeo τον υποβίβασε ιεραρχικά και ο Enzo Ferrarri αποχωρίστηκε το δημιούργημά του. Το 1940 ίδρυσε την Auto-Avio Construzioni, μια εταιρεία που προμήθευε με ανταλλακτικά αγωνιστικές ομάδες, αλλά και τον ιταλικό στρατό του Μουσολίνι κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μετά τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς μετέφερε την έδρα των επιχειρήσεών του από τη Μόντενα στο γειτονικό Μαρανέλο.
Το 1945 ο Φεράρι προσπάθησε να αποτινάξει το φασιστικό του παρελθόν και να ξεκινήσει μια νέα καριέρα. Ίδρυσε τη Ferrari S.P.A, που κατασκεύαζε αγωνιστικά και πολυτελή σπορ αυτοκίνητα.
Παντρεύτηκε τη Λάουρα Ντομένικα Γκαρέλο (1900-1978) και παρέμειναν παντρεμένοι μέχρι το θάνατό της. Είχαν έναν γιο, τον Αλφρέντο “Ντίνο”, ο οποίος γεννήθηκε το 1932. Ο Enzo είχε ένα δεύτερο γιο, τον Πιέρο, με την ερωμένη του Λίνα Λάρντι το 1945.
Καθώς το διαζύγιο ήταν παράνομο στην Ιταλία μέχρι το 1975, ο Πιέρο αναγνωρίστηκε ως ο γιος του Ένζο μετά το θάνατο της Λάουρα το 1978. Ο Πιέρο είναι αντιπρόεδρος της εταιρείας Ferrari με ποσοστό συμμετοχής 10%.
Το 1956 ο Enzo Ferrari βίωσε μία ακόμη προσωπική τραγωδία. Έχασε, σε ηλικία 24 ετών, τον γιο του Enzo από μια σπάνια ασθένεια (μυική δυστροφία). Από τότε και για τα επόμενα 32 χρόνια της ζωής του κυκλοφορούσε πάντα με γυαλιά ηλίου κατά τη διάρκεια της ημέρας, για να τιμήσει τη μνήμη του, ενώ πήγαινε κάθε ημέρα στο νεκροταφείο πριν πάει στο γραφείο του.
Σήμα της εταιρίας του έγινε το όρθιο άλογο, το οποίο προέρχεται από το Ιταλό πιλότο της εποχής του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου Φρανσέσκο Μπαράκα. Το άλογο είναι ίδιο με αυτό της Porsche γιατί ο Μπαράκα έβαλε για πρώτη φορά αυτό το σύμβολο στο αεροπλάνο του, όταν κατέρριψε έναν Γερμανό πιλότο πάνω από τη Στουτγάρδη (την πατρίδα της Porsche).
Το παρατσούκλι του ήταν “Il Commendatore”, (διοικητής) και το διάλεξε ο Βασιλιάς της Ιταλίας Vittorio Emmanuel III.
Το 1961 ξέσπασε κρίση στην εταιρία λόγω διαφωνίας μεταξύ του Enzo και των διευθυντών του. Ο λόγος ήταν η εμμονή της γυναίκας του Λάουρα για τα διοικητικά της εταιρίας.
Δεν πήγαινε ποτέ στους αγώνες. Η μοναδική του εμφάνιση ήταν στα ελεύθερα δοκιμαστικά της Ιμολα την Παρασκευή. Λένε πως πήγαινε μόνο τότε γιατί έτσι έριχνε πιο εύκολα την ευθύνη της ήττας σε οδηγούς και μηχανικούς.
Πίεζε πολύ τους οδηγούς του και δημιουργούσε κόντρες μεταξύ τους. Έτσι πίστευε πως αποδίδουν περισσότερο. Τον μοναδικό που δεχόταν ήταν ο Ζιλ Βιλνέβ. Όταν ο Καναδός σκοτώθηκε ο Φερράρι είχε πάντα μία φωτογραφία του στο γραφείο του.
Πέθανε σε ηλικία 90 ετών στον ύπνο του Σάββατο βράδυ. Η κηδεία του έγινε την Κυριακή νωρίς το πρωί. Αυτή ήταν η τελευταία του επιθυμία. Ήθελε να τον θυμούνται για τα αυτοκίνητά του και όχι για την ζωή του.
Λίγες εβδομάδες μετά τον θάνατό του έγινε το Ιταλικό Grand Prix και το αποτέλεσμα ήταν ένας τερματισμός 1-2 για τη Ferrari, με τον Αυστριακό Γκεράντ Μπέργκερ νικητή και τον Μικέλε Αλμπορέτο δεύτερο.
