Μισό – μηδέν, μισό – μηδέν… Τι να κάνουμε; Το σήκωσε το Euro o Πορτογάλος και ξεσήκωσε και όλους τους ‘Ελληνες. Ο Φερνάντο Σάντος και πάλι απέδειξε ότι έχει ορκισμένους φίλους, αλλά και ορκισμένους εχθρούς στη χώρα μας. Ο κάθε ένας για τον δικό του λόγο φυσικά…
“‘Εκανε την Πορτογαλία Ελλάδα με τη σφιχτή άμυνα και την ίδια τακτική που ακολούθησε ο Ρεχάγκελ το 2004”, ακούστηκε κάποιος να λέει. Και τι έπρεπε να κάνει δηλαδή; Χάνει από την αρχή τον καλύτερό του παίκτη και καλείται να “κλειδώσει” τους Γάλλους έξω από το σπίτι τους και να τους στείλει για ποτά στα μπαράκια δίπλα στο Moulin Rouge.
Δεν ξέρω αν είναι συμπαθητική προπονητική φυσιογνωμία, αλλά ο Φερνάντο έκανε στο Euro αυτό που δεν έκανε κανένας προπονητής. Δίδαξε σε όλους ότι με μία νίκη (σε κανονική διάρκεια αγώνα) μπορείς να σηκώσεις την κούπα!
Και με το που σφυρίζει ο διαιτητής, γίνεται χαμός. Αεκτζήδες, Παοκτζήδες, Παναθηναϊκοί (έστω και λίγοι, γιατί έκατσε στον πάγκο μόνο για τρία ματς κι έφυγε ως αποτυχημένος) πανηγυρίζουν για τον δικό τους άνθρωπο. “Ο Φερνάντο είναι αδερφός μας. Θυμάσαι τότε που…”. Φυσικά, να μην ξεχνάμε τότε που όλοι μας τον κράζαμε στον πάγκο της εθνικής ομάδας για το αντι-ποδόσφαιρο που οργάνωνε και για τα 1-0 που επεδίωκε σε κάθε ματς. “Δεν προσφέρει θέαμα”, λέγαμε όλοι μας…
Τελικά αυτός ο άνθρωπος που ανήκει; Τι εθνικότητα έχει; Είναι ‘Ελληνας; Είναι Πορτογάλος; Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας ή, μήπως ο ξεχασμένος μας θείος που βγήκε στη σύνταξη και που και που μας χαρτζηλικώνει;
To μόνο σίγουρο είναι ότι από δω και πέρα θα πουν πολλά και θα ακούσουμε πολλά περισσότερα…
