Χθες το βράδυ έκατσα και είδα για 1000ή φορά το Rocky IV.
Είναι μία ταινία που πάντα με συνάρπαζε. ‘Οχι ότι είναι κανά κινηματογραφικό έπος, αλλά πες ότι μου έκανε flashback στα παιδικά μου χρόνια, πες ότι άτομα της ηλικίας μου (εμείς δηλαδή που περάσαμε τα 40) μεγαλώσαμε με τον mister Stallone.
Δεν μπορούμε να του γυρίσουμε την πλάτη…
Ήταν η εποχή που οι αμερικανικές ταινίες έκαναν θραύση και ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια.
Και μιλάμε τώρα για την δεκαετία του ’80.
Που όσο κιτς ήταν στο ντύσιμο, άλλο τόσο συναρπαστική ήταν στις ταινίες.
Τον υποστήριζες τον Italian Stallion, ήταν ένα παιδί σαν κι εμάς. Ξεκίνησε φτωχό, να κοπανάει τα κρέατα στο ψυγείο και βλέποντας την προσπάθειά του να γίνει πρώτο όνομα ήξερες ότι θα τα καταφέρει.
Φυσικά, οι κακοί ήταν εκεί… Παραμονεύαν για να τον αφανίσουν.
Εξάλλου, ήταν η εποχή της αμερικανικής προπαγάνδας. Οι Αμερικανοί ήταν οι καλοί, οι υπόλοιποι ήταν οι μπάσταρδοι που ήθελαν να καταστρέψουν ό,τι… άγιο και φιλειρηνικό προσπαθούσαν να φτιάξουν οι γιάνκηδες.
Ο Drago σου φαινόταν ένας αληταράς, που μόνο μίσος “έφτυνε” στο ριγκ. ‘Ηταν ο εχθρός των παιδικών μας χρόνων.
Τον έβλεπες και ήθελες ο Rocky να του σπάσει τα μούτρα στο πρώτο δευτερόλεπτο.
Αλλά επειδή η σκηνή έπρεπε να κρατήσει κάποια λεπτά, έπρεπε ο Dolph Lundgren, αυτός ο Σουηδός που παρίστανε τον Ρώσο, να σπάσει στην αρχή κανά δύο πλευρά του “ήρωά” μας, να του ματώσει λίγο τη μύτη και μετά να υποκλιθεί κι αυτός με τη σειρά του στην αμερικανική υπερδύναμη.
‘Ηταν η τάση της εποχής…
Τώρα, όμως, που έφτασα τα 42 και έχω καταλάβει ορισμένα πράγματα, ολοένα και μου είναι πιο συμπαθής.
Δεν ξέρω, ίσως επειδή να αδικήθηκε.
Γιατί σε πραγματικές συνθήκες, όπως τους έβλεπες αυτούς τους δύο στο ριγκ και με τις ξεγυριστές που έριχνε ο “Ρώσος” στον Rocky, πιθανότατα ο τελευταίος να κατάπινε μια και καλή τη μασέλα του.
