Οι «ήρωες» του Suicide Squad είναι οι gamers. Οι πιτσιρικάδες και οι cosplayers που έχουν ως πρότυπο τον Batman, την Harley Quinn, τον Joker και γενικότερα σούπερ ήρωες, οι οποίοι φυσικά αποτελούν και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού για το οποίο φτιάχτηκε η τελευταία ταινία της DC.
Με την υπόθεση να είναι ήδη γνωστή, αυτό που προκάλεσε εξαρχής εντύπωση ήταν η επιλογή μιας κυβερνητικής ομάδας «κακών» αντί για «καλών» -και μάλιστα όχι ενός, ούτε δύο, αλλά έξι- οι οποίοι καλούνται να τα βάλουν με τους υπόλοιπους κακούς του κόσμου.
Με την προοπτική ότι οι εν λόγω ταινίες είναι κινηματογραφικά προϊόντα που προσφέρονται κυρίως για εφέ και διασκέδαση και όχι για φιλοσοφικές αναζητήσεις, ο θεατής ξέρει ακριβώς τι να περιμένει.
Η αρχή προϊδεάζει κατάλληλα, ενώ η εμβάθυνση στους χαρακτήρες που γίνεται στο πρώτο μισάωρο -σε συνδυασμό με διάφορα flashbacks- βάζει τους fans στο ιδανικό mood και βοηθά το κοινό να γνωρίσει καλύτερα τις υπερφυσικές δυνατότητες των ηρώων. Η πλοκή εξελίσσεται με σχετικό ενδιαφέρον, ωστόσο ειδικά προς το τέλος αντί να εκτοξευθεί, κάπως κουράζει. Τα κλασικά «φουσκωμένα» εφέ και οι εντυπωσιακές σκηνές καταφέρνουν να ανεβάσουν (για λίγο) το level, όχι όμως στο βαθμό που θα περίμενε κανείς.
Ο Will Smith ξεχωρίζει περισσότερο απ’ όλους ως Deadshot, ενώ η Margot Robbie ως Harley Quinn αναμφίβολα γίνεται η αγαπημένη του κοινού, παρόλο που τελικά δεν έχει και τόσες… υπερφυσικές δυνάμεις σε σχέση με τους υπόλοιπους. Ωστόσο, οι ατάκες της και το λάγνο της ύφος προσδίδουν αυτό το «κάτι».
Όσον αφορά τον Jared Leto ως Joker, για τον οποίο είχαν γραφτεί και ακουστεί τόσα πολλά μήνες ολόκληρους πριν να βγει η ταινία- όπως για παράδειγμα ότι δεν έβγαινε καθόλου από τον ρόλο του στα γυρίσματα κάνοντας συνεχώς φάρσες στους συμπρωταγωνιστές του, φθάνοντας σε σημείο να φέρει στο στούντιο μέχρι και ένα νεκρό γουρούνι- προσωπικά, έτρεφα ελπίδες να δω κάτι καλύτερο.
Κάτι πιο τρελό, πιο αντισυμβατικό, πιο psycho. Γενικότερα ήθελα την ταινία να είναι πιο psycho. Αλλά, δεν ήταν.
Το green slickback μαλλί, το tattoo damaged στο κούτελο, τα χρυσά δόντια, αλλά και το «μάτι του τρελού», έδωσαν ίσως μια πιο «χλιαρή» προσωπικότητα σε σχέση με την εντελώς ψυχασθενική μορφή που περιμέναμε εναγωνίως, παρόλο που ο Leto ως ηθοποιός είχε το «πακέτο».
Αναπόφευκτα, δεν μπορεί να μην γίνει και η σύγκριση με τον αξεπέραστο Heath Ledger, ο οποίος ήταν η επιτομή της παραφροσύνης, με τις εμβληματικές του ατάκες να μένουν αναλλοίωτες.
Παρ΄όλα αυτά, Leto και Robbie ως δίδυμο καταφέρνουν να είναι αχτύπητοι και απόλυτα ταιριαστοί.
Οι υπόλοιποι χαρακτήρες χάνονται στο σωρό, με την Cara Delevigne ως Enchantress να περνά (σχεδόν) αδιάφορη. Ακόμα μια σοβαρή παρουσία που ίσως όντως αποτελεί έναν «κακό» χαρακτήρα τελικά, είναι η ερμηνεία της Viola Davis που κατασκευάζει και την «ομάδα αυτοκτονίας».
Το φινάλε είναι λίγο πολύ αναμενόμενο, με τους χαρακτήρες να ακροβατούν μεταξύ λογικής και τρέλας, φαντασίας και πραγματικότητας, νορμάλ και παραφροσύνης. Φυσικά οι ξεκάρφωτες μελό στιγμές δείχνουν πως οι συγκεκριμένοι ήρωες μάλλον δεν ήταν και οι πιο… κακοί του σύμπαντος της DC τελικά, με το αποτέλεσμα να μοιάζει μεν διασκεδαστικό αλλά από την άλλη κάπως «χλιαρό».
