Πολυδιάστατος, αντισυμβατικός, ποιοτικός αλλά και εμπορικός. Αυτός είναι ο Αλέκος Συσσοβίτης. Μπορεί να ξεκίνησε την καριέρα του ως μοντέλο στα 90s, όμως στην πορεία τον κέρδισε ο κινηματογράφος. Αυτοδίδακτος ηθοποιός με μεγάλες καταβολές για την τέχνη, ανήσυχο πνεύμα και άνθρωπος που του αρέσει να ζει στο σήμερα.
Μας υποδέχθηκε στο Faust, τον χώρο που διατηρεί τα τελευταία χρόνια στο κέντρο της Αθήνας και απάντησε σε όλες μας τις απορίες. Σεμνός, προσγειωμένος και ιδιαίτερα επικοινωνιακός, έτσι ακριβώς όπως αρμόζει σε έναν καλλιτέχνη.
Το Faust είναι ένα δικό σου εγχείρημα και πλέον έχει γίνει το δεύτερο σπίτι σου. Πώς ξεκίνησε η ιδέα;
Η ιδέα ξεκίνησε από καλλιτέχνες, από εμένα, έναν φίλο μου σκηνοθέτη και την παρέα με την οποία έχουμε τώρα τον χώρο. Ουσιαστικά εγώ μαζί με τον Αντώνη Περιστεράκο που είναι ο συνέταιρός μου τρέχουμε την όλη καλλιτεχνική επίβλεψη του Faust. Ήταν μια προσωπική ανάγκη να δημιουργήσουμε έναν χώρο όπου θα συνυπάρχει η μουσική και το θέατρο λόγω της καλλιτεχνικής μας ανησυχίας, αλλά και ένας τρόπος βιοποριστικός να μπορέσουμε να έχουμε ένα εισόδημα. Νομίζω ότι είναι ένας δρόμος που τελικά μας δικαίωσε.
Ο χώρος άνοιξε το 2011. Αντιμετώπισες δυσκολίες με δεδομένο ότι ξεκινήσατε μέσα σε μια πολύ δύσκολη περίοδο;
To ξεκίνημά του ήταν ακριβώς στην αρχή της κρίσης. Τελικά φαίνεται όμως ότι ο κόσμος όταν βιώνει μια ποσοτική και κοινωνική κρίση, ψάχνει τρόπος να έρθει κοντύτερα σε κάτι πιο ουσιαστικό και βαθύ, ψάχνει την ποιότητα με λίγα λόγια. Οπότε όταν κάνεις κάτι το οποίο κουβαλάει ένα στίγμα ανησυχίας, νομίζω ότι βρίσκει το δρόμο του.
Θα πρωταγωνιστήσεις στην παράσταση «Κραυγή» αυτό το διάστημα. Πες μας δυο λόγια για το έργο.
Η «Κραυγή» είναι ένα από τα αγαπημένα έργα του Τένεσι Ουίλλιαμς μετά το «Λεωφορείο ο Πόθος». Είναι ένα έργο που γυρνάει πίσω στο χρόνο και θέτει ερωτήματα για το ποιοι είμαστε, που πάμε. Δυο ηθοποιοί και αδέρφια στη ζωή, βρίσκονται σε ένα παραμελημένο θέατρο όταν πληροφορούνται ότι ο θίασος τούς παράτησε και ο κόσμος αρχίζει να φεύγει. Έτσι, αναγκάζονται να παίξουν την δική τους προσωπική ιστορία και χάνονται πολλές φορές μέσα στο παρελθόν τους. Είναι ένα είδος ψυχανάλυσης και αυτογνωσίας. Το έργο παρουσιάστηκε και πέρσι επιτυχώς και εμείς το επαναλαμβάνουμε μετά από το μεγάλο ενδιαφέρον του κόσμου ξανά από την Παρασκευή 7 Οκτωβρίου στο Faust για 25 περίπου παραστάσεις, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00. Η σκηνοθεσία είναι της Έλλης Παπακωνσταντίνου και παίζω εγώ με την Μάνια Παπαδημητρίου.
Ο μύθος λέει ότι ο Faust πούλησε την ψυχή του στο διάβολο. Εσύ για ποιο λόγο θα έκανες κάτι τέτοιο;
Πιστεύω ότι μέσα μας συνυπάρχει το καλό και το κακό, άρα και ο άγγελος και ο διάβολος έχουν τη δική τους θέση. Άλλωστε και ο διάβολος ένας έκπτωτος άγγελος ήταν. Εγώ συνειδητά πολλές φορές αφήνομαι να παρασυρθώ και από το καλό και από το κακό. Θα πουλήσω την ψυχή μου και στο διάβολο και στον καλό άγγελο. Για λεφτά πάντως σίγουρα δεν θα πούλαγα την ψυχή μου. Για τον έρωτα και τη γυναίκα θα το έκανα.
Πώς έχεις φανταστεί την ιδανική γυναίκα;
Δεν έχει σημασία τι έχω φανταστεί. Η φαντασία με την πραγματικότητα διαφέρουν. Φανταζόμαστε πάντα το ιδανικό και το τέλειο, ενώ εμείς είμαστε ατελείς και κοινοί θνητοί. Το ζητούμενο είναι πως δεν κοιτάμε τα δικά μας προβλήματα κι όταν βλέπουμε στους άλλους τα προβλήματα τα χρησιμοποιούμε για να διαλύσουμε σχέσεις, καταστάσεις και να μην μπορέσουμε να συνυπάρξουμε με τους ανθρώπους. Εγώ πέφτω σε αυτήν την παγίδα πυκνά συχνά. Δεν υπάρχει τέλεια γυναίκα όπως δεν υπάρχει και ο τέλειος άνδρας. Άμα θέσεις το ίδιο ερώτημα στις γυναίκες δεν ξέρω αν θα σου απαντήσουν. Το ερώτημα είναι πολύ μεγαλύτερο. Αν μπορούν να συνυπάρξουν οι άνθρωποι στις εποχές που ζούμε μέσα σε μια μακροχρόνια σχέση. Δεν μπορώ να περιγράψω μια ιδανική γυναίκα γιατί είναι ουτοπικό. Αν την βρω μπροστά μου θα αρχίσω να αντλώ τα αρνητικά της κομμάτια, αν εγώ δεν είμαι σε μια διαδικασία να δεσμευτώ με έναν άνθρωπο.
Έχεις πει ποτέ σε γυναίκα ότι θες να ζήσεις μαζί της για πάντα;
Όχι δεν το έχω πει σε καμία. Και δεν μπορώ να το πω για καμία, το φαντάζομαι και το προτάσσω, αλλά νομίζω ότι απλώς ξεγελάω τον εαυτό μου. Τίποτα άλλο, είναι μια δικαιολογία. Μ΄αρέσει να εκπλήσσομαι και να αφήνομαι στην έκπληξη που η ζωή μου παρουσιάζει.
Τι λάθη κάνουν οι άνδρες στο φλερτ σήμερα και πόσο έχουν αλλάξει οι γυναίκες;
Έχουν αλλάξει οι ρόλοι. Κάποτε οι άνδρες φλέρταραν και οι γυναίκες έπρεπε να ενδώσουν σε αυτό το φλερτ. Tώρα επειδή υπάρχει μια υπεργεννητικότητα ως προς το γυναικείο φύλο και μια τάση του άνδρα στην ομοφυλοφιλία, εκεί υπάρχει ένα θέμα έντονο. Οι γυναίκες ζορίζονται πιο πολύ, γι΄αυτό και έχουν γίνει πιο εξωστρεφείς. Από την άλλη, πιστεύω πως ειδικά αυτήν την περίοδο είναι εγκλωβισμένες στην εικόνα τους, κάτι που αυτόματα τις κάνει λιγότερο ερωτεύσιμες. Φοβούνται μην τσαλακώσουν την εικόνα τους, είναι δέσμιες στο κινητό, στη selfie, στον ανταγωνισμό. Ότι πρέπει να είναι με ίσιο μαλλί, η καλύτερη, ένα πράγμα το οποίο εμένα με εκνευρίζει. Οι γυναίκες έχουν χάσει τη φυσικότητά τους. Όπως κι εσείς θέλετε τον άνδρα φυσικό, έτσι κι εμείς δε θέλουμε γυναίκες που να είναι μέσα στις πλαστικές, μέσα στην ανασφάλεια, μέσα στο κάμωμα, μέσα στο make up.
O κόσμος φλερτάρει σήμερα;
Ναι, φλερτάρει αλλά με διαφορετικό τρόπο. Αλλιώς φλέρταρε κάποιος το ’60, το ’80, το ’90 και αλλιώς φλερτάρει σήμερα. Άλλες ήταν τότε οι εποχές, άλλη κοινωνία και άλλη ψυχολογία. Παλιά οι άνθρωποι διασκέδαζαν πολύ περισσότερο, δεν είχαν τέτοιες κοινωνικές καταβολές κι ένα τόσο βαρύ κλίμα. Η νεολαία τώρα βγαίνει έξω και είναι πραγματικά αμήχανη, μουδιασμένη με όλα αυτά που συμβαίνουν. Δεν μπορεί να φλερτάρει όπως γινόταν για παράδειγμα το 2000. Τότε ένιωθες μια ελπίδα, μια σιγουριά. Στα 60s ο κόσμος δεν είχε χρήματα, αλλά έβλεπε ένα φως.
Πιστεύεις ότι οι καλές εποχές που έχεις ζήσει έχουν περάσει;
Στην ηλικία που είμαι καλείται ο άνθρωπος να ωριμάσει, να φιλοσοφήσει και να αποδεχτεί τα πράγματα έτσι όπως έρχονται. Προσωπικά, δεν κοιτάω πίσω. Νοσταλγώ πράγματα αλλά δεν τα αφήνω να με πνίξουν. Ήταν μια εποχή «χρυσή» για την τηλεόραση, κάναμε πολλά πράγματα που τώρα όμως δεν γίνονται γιατί δεν υπάρχει το στίγμα της ποιότητας που υπήρχε τότε, διότι τώρα δεν υπάρχουν τα λεφτά. Δεν κολλάω όμως σε αυτό, κοιτάω το σήμερα και μάχομαι καθημερινά. Ευτυχώς έχω το μπαρ και μπορώ να ζω από αυτό.
Λεφτά υπάρχουν;
Στην τέχνη λεφτά δεν υπάρχουν, είναι ανύπαρκτα. Γενικότερα, πάντα θα υπάρχουν λεφτά αλλά δεν είναι στα χέρια τα δικά μας. Είναι στα χέρια άλλων που μας εκμεταλλεύονται. Aποδείχθηκε για ακόμα μια φορά ότι μια άλλη κυβέρνηση καινούργια δεν κατάφερε να πατάξει την φοροδιαφυγή, δεν τιμωρούνται οι άνθρωποι, δεν βάζει μυαλό ο Έλληνας, λέει και καμώνεται, όμως μόλις μπαίνει στην εξουσία κάνει τα ίδια με τους υπολοίπους. Ζούμε ήδη μια δύσκολη περίοδο και θα ζήσουμε μια ακόμη πιο δύσκολη γιατί γινόμαστε υποχείρια άλλων.
H κρίση σε έφτασε ποτέ σε τέλμα, να μην έχεις ευρώ πάνω σου;
Όχι, αλλά έχω δυσκολευτεί περισσότερο σε παλαιότερα χρόνια. Στα χρόνια μάλιστα που η χώρα μπορεί να είχε περισσότερα χρήματα, εγώ διένυα μια περίοδο που είχα λιγότερα χρήματα. Επειδή επέλεγα πάντα να κάνω πράγματα που να με εκφράζουν προσωπικά, έπρεπε να ζοριστώ για να τα καταφέρω. Άρα έπρεπε να πω όχι σε πολλά σίριαλ και έζησα πραγματικά εποχές που ήμουν με δανεικά.
Ποια είναι η γνώμη σου για τον Αλέξη Τσίπρα;
Δεν με ικανοποιεί, δεν με ευχαριστεί, δεν ήμουν φαν του και ούτε θα είμαι. Νομίζω ότι τα πράγματα είναι επικίνδυνα έτσι όπως γίνονται. Θέλει προσοχή και σύνεση.
Tι πιστεύεις για το μεταναστευτικό ζήτημα;
Mε ανησυχεί πολύ και έρχεται να επισκιάσει σιγά σιγά το θέμα της ελληνικότητας. Δυστυχώς η χώρα έχει πρόβλημα υπογεννητικότητας. Σύντομα οι αριθμοί με βάση όσα λένε θα κατέβουν κι άλλο και από 11 εκ. θα γίνουμε 7 μέσα στα επόμενα 20-30 χρόνια, κάτι που σημαίνει ότι η Ελλάδα κινδυνεύει ως προς τη γλώσσα, την κουλτούρα της, την ονομασία της. Το μεταναστευτικό γίνεται αρκετά επικίνδυνο με όλο αυτόν τον κόσμο της Βόρειας Αφρικής να ανεβαίνει προς τα εδώ. Θα αλλάξει η μορφή της χώρας και αυτό είναι κάτι που δεν με ευχαριστεί καθόλου. Είμαι φιλέλληνας, αγαπάω τη χώρα μου πάρα πολύ και όλο αυτό που γίνεται με ανησυχεί και με λυπεί.
Θεωρείς ότι αυτό που γίνεται με τα κανάλια θα φέρει σταδιακά και τον «θάνατο» των τηλεοπτικών παραγωγών;
Δε νομίζω ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Ο Έλληνας είναι ένας νάρκισσος που αρέσκεται με την εικόνα, θέλει να φαίνεται στην τηλεόραση, έχει ανάγκη από την κοινωνική αποδοχή. Θα συνεχίσουν να υπάρχουν πολλοί νέοι που θα θέλουν να γίνουν ηθοποιοί και πολλοί φιλόδοξοι επιχειρηματίες που θα θέλουν να κάνουν πολιτική μέσα από κανάλια, άρα πάντα θα θέλουν να έχουν ένα δικό τους μέσο για να μιλήσουν και να ορίσουν την ψήφο του λαού. Επομένως, δεν πιστεύω πως θα σταματήσει αυτό, απλά θα αλλάζει χέρια και όταν αλλάζουν τα κόμματα, θα αλλάζουν και οι ευνοούμενοι από τα κόμματα που θα κάνουν κουμάντο στα κανάλια και τούμπαλιν, είναι πασιφανές. Τη μια κλείνει η κρατική τηλεόραση, την άλλη ανοίγει και πάει λέγοντας.
Είχες δηλώσει πιο παλιά ότι το τηλέφωνό σου έχει να χτυπήσει χρόνια για κάποιο σίριαλ. Ισχύει κάτι τέτοιο ακόμα και τώρα;
Όχι πλέον δεν ισχύει. Έχω να κάνω σίριαλ όμως επτά χρόνια και ο παράγοντας είναι πάλι οικονομικός. Φέτος μου πρότειναν δύο σίριαλ, όμως δεν τα βρήκαμε στο οικονομικό, παρόλο που όλοι οι ηθοποιοί έχουμε ρίξει τις αμοιβές μας. Η τηλεόραση προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κρίση, να μειώσει ακόμα περισσότερο τις αμοιβές σε βαθμό που σου λέει με τον τρόπο της ότι δεν μπορείς να το κάνεις. Ο κινηματογράφος είναι αυτός που δεν μου έχει κάνει κάποια πρόταση τα τελευταία 8-10 χρόνια, παρόλο που ξεκίνησα ως ηθοποιός που τον αγάπησε ο κινηματογράφος.
Ποιο είναι το πιο συγκλονιστικό πράγμα που συνέβη στη ζωή σου και σε στιγμάτισε;
Όπως κάθε άνθρωπος, η απώλεια των γονιών μου. Ο θάνατος είναι αυτό που σε στιγματίζει περισσότερο από όλα. Η μητέρα μου πέθανε πριν τρία χρόνια και ο πατέρας μου πριν δώδεκα. Εμένα αυτό με ωρίμασε και με έκανε πιο σοφό.
Το πιο τρελό πράγμα που έχεις κάνει;
Eγώ είμαι γενικά του «ζειν επικινδύνως» ή ήμουν. Τα πιο τρελά πράγματα που έχω κάνει ήταν τα ταξίδια μου. Όταν πήγαινα σε ζούγκλες, σε μέρη που δεν πάει ο μέσος πολίτης, είτε Έλληνας, είτε Ευρωπαίος είτε Αμερικανός, γιατί είναι μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση να πας να κοιμάσαι μέσα στα λιοντάρια. Έχω ταξιδέψει μαζί με τον κολλητό μου σε μέρη όπου δεν ταξιδεύει εύκολα άνθρωπος. Στο Savute της Νότιας Αφρικής, στην Μποτσουάνα, στη Ναμίμπια, σε μέρη όπου πραγματικά δεν κατασκηνώνεις το βράδυ κι εμείς το κάναμε μόνοι μας.
Και πώς σου φάνηκε μετά όταν γύρισες πίσω;
Καταρχήν, την πρώτη φορά που πήγα Αφρική ήταν το 1994, εξοικειώθηκα πάρα πολύ με τον κίνδυνο της φύσης και επειδή είδα την ύψιστη φτώχεια και μιζέρια του ανθρώπινου είδους, είπα ότι αν ποτέ ακούσω στην Ελλάδα την λέξη κρίση -και το έλεγα προφητικά σχεδόν- εγώ θα γελάσω. Και πραγματικά συνεχίζω και γελάω. Διότι όταν εδώ δεν έχεις μέτρο σύγκρισης και δεν έχεις δει τα χειρότερα, δεν μπορείς να καταλάβεις. Νομίζεις ότι ζεις τα χείριστα, αλλά δεν είναι έτσι. Τα χείριστα δεν έχουν έρθει. Τα χείριστα είναι να μην έχεις να φας, να πιεις νερό, να μην έχεις τίποτα για το αύριο και το σήμερα. Και το έχω δει, να μου δίνουν τα παιδιά τους γιατί πεθαίνουν σε ηλικία τριών και τεσσάρων μηνών, να μου λένε «πάρτο, θα πεθάνει».
Στο Θεό πιστεύεις;
Eίμαι αγνωστικιστής. Δεν είμαι φανατικός, δεν είμαι απόλυτος. Επειδή η πίστη ανήκει στο απόλυτο, δεν παίρνω κάποια θέση πάνω σε αυτό. Λέω ότι σκύβω ταπεινά μπροστά στο άγνωστο και αυτό είναι καλό.
Είσαι λάτρης του vintage. Έχεις ακόμα ένα Ford Granada του ’74 και δυο μηχανές BMW συλλεκτικές;
Ναι είμαι λάτρης του vintage και το πληρώνω και αδρά. Ναι, τα έχω ακόμα και τα τρέχω στο συνεργείο συνέχεια, αλλά τους έχω μεγάλη αδυναμία. Γενικά είμαι του παλιού και είναι η πρώτη φορά που πρόσφατα πήρα ένα καινούργιο -μεταχειρισμένο δηλαδή- αλλά νέας τεχνολογίας.
Όσα δεν έμαθες ποτέ για τον Αλέκο Συσσοβίτη
Αγαπημένες ταινίες:
“Naked Lunch” και “Mulholland Drive”.
Αγαπημένα τραγούδια:
“What A Wonderful World” του Louis Armstrong και “This is a man’ s world” του James Brown.
Αγαπημένα βιβλία:
“Tάδε έφη Ζαρατούστρα” του Νίτσε και ο “Πελοποννησιακός πόλεμος” του Θουκυδίδη.
Αγαπημένo ποτό:
Ρούμι και malt ουίσκι.
Aγαπημένο μέρος για διακοπές:
Μύκονος και Ίος.
Αγαπημένο αντικείμενο:
Η BMW μηχανή μου του ’51, αυτός είναι ο έρωτάς μου.
Μότο ζωής:
Αυτό που μου έκλεψε η Nike, “Just do it”.
Ποιον άνδρα θαυμάζεις;
Jack Nickolson, Al Pacino, Robert De Niro (είμαι του κλασικού).
Ποια γυναίκα θαυμάζεις;
Tη μητέρα μου και την Μαρία Κάλλας.
Φωτογραφίες: Σπύρος Γουναρόπουλος
