Άδειοι δρόμοι στο Σύνταγμα, τέσσερα μαχητικά Mirage να πετάνε πάνω από τον αττικό ουρανό, ενώ στη γη, στα τσιμέντα της πόλης, παραμονεύει ένας ιός!
Να μπει μέσα σου, να σε αρρωστήσει, να σε κάνει ράκος ψυχολογικά και σωματικά.
Πληγωμένη περηφάνεια, εθνικοί εορτασμοί χωρίς κόσμο, χωρίς τυμπανοκρουσίες και εμβατήρια, αλλά με μία ερημωμένη Αθήνα, λες και ένα μαγικό χέρι μάς εξαφάνισε όλους για να αφήσει τον παρθένο αέρα να κάνει τη δική του παρέλαση. Να χαϊδέψει κάθε σπιθαμή του κόσμου μας…
Να μας δώσει δύναμη…
Πόσες φορές έχουμε λαβωθεί ως έθνος;
Πόσες φορές έχουμε σηκώσει το ανάστημά μας;
Πόσες φορές πέφτουμε στα ίδια λάθη και η ιστορία επαλαμβάνεται;
Δεν παίζει ρόλο αν είσαι υπέρ ή κατά των παρελάσεων. Πίστεψέ με, αυτή τη στιγμή δεν έχει καμία σημασία.
Εξάλλου, οι μοντέρνοι καιροί μάς αλλάζουν, μας κάνουν περισσότερο εγωπαθείς. Αλλά μέσα μας ξέρουμε ότι όταν όλα αυτά λάβουν τέλος θα κυνηγήσουμε τη διέξοδο. Να ξεχυθούμε στους δρόμους γιατί τόσο καιρό πνιγήκαμε από την κλεισούρα που μας επέβαλλαν. Μπορεί, όμως, να το κάνουμε ξανά με λάθος τρόπο.
Αλήθεια, από την ημέρα που ξεκίνησε η καραντίνα, πόσοι από μας έχουμε πάρει στα χέρια μας ένα βιβλίο και να χαθούμε μέσα στις σελίδες του;
Πόσοι από μας έχουμε ρωτήσει τον εαυτό μας τι λάθη κάναμε και πώς μπορούμε να τα διορθώσουμε όταν όλα αυτά θα οδηγηθούν προς το τέλος τους;
‘Οταν ανοίξουμε ξανά την πόρτα του σπιτιού μας ελεύθερα, χωρίς μάσκες, χωρίς αδειόχαρτα στη τσέπη και χωρίς να μυρίζουμε αντισηπτικά και οινοπνεύματα, θα είμαστε οι ίδιοι όπως και πριν;
Θα είμαστε εκείνοι οι τύποι που αδιαφορούσαμε για τα πάντα; Το πιο πιθανό είναι αυτό…
Αλλά μην ξεχνάς ότι αυτές οι καταστάσεις που ζούμε μπορεί να ξανάρθουν. Και πολύ σύντομα μάλιστα.
Και όπως σήμερα είναι μία διαφορετική μέρα απ’ ότι είχαμε συνηθίσει, σίγουρα θα υπάρξουν κι άλλες που θα είναι πρωτόγνωρες για το μυαλό και την καθημερινότητά μας.
Μακάρι τότε να είμαστε έτοιμοι να σταθούμε όρθιοι.
