Ως ‘Ελληνες πάντα ήμασταν λαός που θέλαμε να βλέπουμε τους άλλους μακρόθεν να μας “προσφέρουν” ίντριγκα κι εμείς από τη πλευρά μας να τους κρίνουμε.
Με το “Survivor” γυρίσαμε στην εποχή των ’90s, όταν και τα ριάλιτι τηλεπαιχνίδια είχαν την “τιμητική” τους.
Οι μεγαλύτεροι θα θυμάστε τον χαμό που γινόταν σε κάθε επεισόδιο του “Big Brother”, του “Bar”, του “Fame Story” και άλλων τέτοιων υποκατάστατων προϊόντων που μας “σέρβιραν”.
Είναι στο αίμα μας να θέλουμε να σχολιάζουμε τον άλλον, άσχετα αν εκείνος κάνει ό,τι μπορεί, προκειμένου να κερδίσει το χρηματικό έπαθλο.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει τώρα και στον ‘Αγιο Δομίνικο.
Στην αρχή όλα ξεκινούν όμορφα κι ωραία, αλλά στη συνέχεια κάτι γίνεται (γιατί άραγε;) και το σκηνικό μετατρέπεται σε μπάχαλο.
Οι οδηγίες που δέχονται οι παίκτες του “Survivor” από την παραγωγή είναι να ανέβουν τα νούμερα τηλεθέασης, με κάθε τρόπο!
Εκπρόσωποι της ελληνικής σόουμπιζ (εδώ ας μου επιτρέψετε να γελάσω γιατί “διάσημοι” δεν υπάρχουν) καταφεύγουν σε λέξεις όπως “ομαδικότητα”, “ανθρωπιά”, “αλήθεια” και άλλα τέτοια δακρύβρεχτα, με σκοπό να επηρεάσουν το τηλεοπτικό κοινό για να μην τους βγάλει έξω από το παιχνίδι.
Μόνο που στην πραγματικότητα όλοι έχουν έναν στόχο:
Να πάρουν τις 100.000 ευρώ!
Κλίκες, prive κουβεντούλες για να “θάψουμε” τον απέναντι, μικροαφορμές που μόνο σε έναν παιδικό σταθμό μπορείς να ακούσεις και βρεφικές σκέψεις από ανθρώπους που αυτοχαρακτηρίζονται “ώριμοι” και “νοήμονες”.
Μη μου πείτε ότι δεν τα έχετε συναντήσει όλα αυτά γύρω σας;
Το “Survivor” είναι μία μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας.
Ανάλογες καταστάσεις μπορείς να τις συναντήσεις στη δουλειά σου, στην οικογένεια, ακόμη και στη σχέση σου. Ακόμη κι εκεί υπάρχει ένας στόχος. Να “κερδίσεις” την εύνοια του εγωισμού σου.
Να πεις στον εαυτό σου “μπράβο, τα κατάφερες”, μόνο και μόνο να ανέβεις ψυχολογικά και να θεωρηθείς σπουδαίος.
Οι παίκτες που βλέπουμε στην τηλεόραση γνωρίζουν πολύ καλά μέσα σε ποια πλαίσια πρέπει να κινηθούν. Μακιαβελικά σχέδια, μέσα από τα οποία καλούνται να εξοντώσουν τον αντίπαλο κι εμείς βγαίνουμε στο facebook και στο twitter και σχολιάζουμε τα τεκταινόμενα.
Μόνο που υπάρχει μία διαφορά…
Ξεχνάμε ότι, αν και δεν είμαστε στον ‘Αγιο Δομίνικο για να κυνηγήσουμε την κατοστάρα, ζούμε το δικό μας “Survivor”, αυτό της καθημερινότητας.
Σπύρος Γουναρόπουλος
